Podpisanie porozumień sierpniowych w 1980 roku, zawartych pomiędzy robotnikami a stroną rządową w sierpniu (Szczecin i Gdańsk) oraz we wrześniu (Jastrzębie-Zdrój i Dąbrowa Górnicza) oraz powstanie „Solidarności” rozpoczęły w Polsce okres względnej wolności.
„Solidarność” w bardzo krótkim czasie ze związku zawodowego przeistoczyła się w masowy ruch społeczny, skupiający w swoich szeregach około 10 milionów Polaków. Związkowa prasa powstawała w fabrykach oraz międzyzakładowych komisjach założycielskich rozsianych po całym kraju. 3 kwietnia 1981 roku, w nakładzie 500 tys. egzemplarzy, ukazał się pierwszy numer ogólnopolskiego „Tygodnika Solidarność”.
W ten sposób solidarnościowa prasa skutecznie złamała monopol informacyjny partii komunistycznej (PZPR). Struktury nowego związku zawodowego, niezależnego od PZPR, szybko powstawały we wszystkich przedsiębiorstwach, zakładach pracy, w instytutach badawczych i na uczelniach. Na fali radości, w nadziei na zmiany, aktywizowały się różne grupy społeczne, między innymi studenci czy rolnicy.
Dzięki „Solidarności” w 1981 roku po raz pierwszy od 35 lat obchodzone było święto Konstytucji 3 Maja i Dzień Niepodległości – 11 listopada. Powstawały też zalążki, oficjalnie nielegalnych, ugrupowań politycznych, których członkowie wysuwali postulaty swobód obywatelskich, wolności politycznej i gospodarczej. Rządząca do tej pory niepodzielnie PZPR z dnia na dzień coraz bardziej traciła kontrolę nad społeczeństwem.
Pamiątki, które powstawały po Sierpniu ’80 do momentu ogłoszenia stanu wojennego – 13 grudnia 1981 roku można zobaczyć na wystawie w Śląskim Centrum Wolności i Solidarności.. Wizytę w ŚCWiS można wcześniej umówić telefonicznie (32 438 79 66) lub e-mailem (rezerwacje@scwis.pl). Więcej informacji na stronie www.scwis.pl
